Las Vegas, Yosemite, San Francisco en Sequoia

Woensdag 27 april 2016
Vandaag verkennen we de rest van de Strip, dit alles te voet. Je zou denken: dat is zo gepiept, maar we hebben hier toch de hele dag nog voor nodig gehad. Gisteravond hebben we al gezien dat er ontzettend veel shows te bezoeken zijn die in de vele casino’s te zien zijn ’s avond. Grote namen als Elton John, Lionel Richie en de illusionist David Copperfield geven op dit moment shows in Vegas. Het lijkt ons erg leuk om een show van Copperfield te bezoeken, maar helaas houdt deze meneer precies op de dagen dat wij in Vegas zijn een break. Dan op zoek naar iets anders. Cirque du Soleil geeft ook meerdere shows in verschillende hotels verspreidt over de Strip. Elke show heeft een bepaald thema en we besluiten er hier een van te kiezen. We gaan voor een show genaamd Kà die vanavond draait. Deze show combineert acrobatiek, martial arts en vuurspectakel. Ook kopen we op aanraden van de ticketverkoopsters kaartjes voor een komedie hypnose show van Marc Savard voor morgenavond. Thomas en Nicol hebben allebei al eens een hypnose show bijgewoond en het lijkt ons erg leuk om dit nog eens te doen, ook zijn de tickets niet zo duur (een schijntje ten opzichte van de tickets voor Kà, plus: we zijn maar 1x in Vegas). Na onze aankopen lopen we verder de Casino’s af. We lopen naar het hotel…FLAMINGOS (met een grote vogeltuin met, je raadt het al, flamingo’s. Ook nog erg veel andere mooie vogels!).. daarna naar Caesars Palace voor een lunch, en dit klinkt nu heel simpel, maar je verdwaalt je een hoedje door die mega hotels. Het kostte ons misschien wel twintig minuten om iets te vinden wat niet absurd duur was. Uiteindelijk werden het twee warme broodjes, lekker versgebakken brood met goed beleg. We lopen door naar het Planet Hollywood hotel om onze kaartjes voor de hypnose show alvast op te halen. Daarna lopen we verder langs het Excalibur hotel en naar het Luxor, een gigantisch hotel in Egyptisch thema in de vorm van een Pyramide. Vervolgens zijn we naar het MGM Grand hotel gelopen, waar de show van vanavond te zien is, om aan te schuiven bij het Grand Buffet. We vullen onze buikjes met de vele lekkernijen en begeven ons daarna naar het theater waar Kà zal plaatsvinden. De show is absoluut erg indrukwekkend met bizarre stunts en een mooi decor dat een groot plateau bevat wat alle kanten op kan bewegen en zelfs helemaal verticaal kan komen te staan. Op dit plateau worden verschillende prachtige stunts gedaan. Het is teveel om te beschrijven, maar zeker een goede afsluiting van de avond! (voor een impressie van de show, check deze link: https://m.youtube.com/watch?v=mj5Q2rS9Zyk). Hierna lopen we het gigantische eind terug naar het andere eind van de strip tot hotel Circus Circus, waar onze camper staat. Over deze fijne avondwandeling doen wij zo’n 1.5 uur (en ja, wij liepen stevig door), waarna we uitgeput in ons bedje duiken.

Donderdag 28 april 2016
Vandaag rijden we met onze camper een stukje verder van de strip naar Downtown Las Vegas. Hier bevinden zich nog meer casino’s, maar het is duidelijk minder groots dan de strip. De straat waar alles te beleven is in dit deel van Vegas heet Fremont Street en hier bezoeken we de Slotzilla Zoomline. Dit is een zipline waar je op twee verschillende hoogtes vanaf kunt roetsjen van de ene kant van Fremont Street naar de andere. Wij kiezen voor de hoogste van de twee. We krijgen een pakje aan dat van onze knieën tot aan onze schouders zit en waar we lekker in kunnen hangen, we worden namelijk aan banden aan de kant van onze rug opgehangen en gaan “superman style” naar beneden. We beginnen op een hoogte van twaalf verdiepingen en worden al liggend op een verstelbaar platform goed vast gemaakt. Dan telt de begeleider af en mogen we ons afzetten aan de rand van het kussen (die nu omlaag gebracht is), Thomas zet zich vol af en gaat een stuk harder naar beneden dan Nicol. Volgens het boekje kun je een snelheid van 35 mijl per uur halen (56 km per uur), dit is wel te merken want het gaat hard! Het was echt heel erg gaaf! Hierna rijden we terug naar onze RV plek bij Circus Circus en zoeken we wat te lunchen in het hotel. Ook spelen we een paar potjes airhockey en geven we een eigen showtje weg bij de Gitar Hero machines in het overdekte attractiepark van het hotel. Daarna keren we terug naar onze camper om hard aan onze blog te werken en da’s maar goed ook want het begint gigantisch hard te regenen. Na een tijdje is er een heuse rivier ontstaan die tussen onze camper en de overkant van de straat doorloopt (tja, het water moet ergens heen). Als we eenmaal vertrekken richting het hotel Paris Las Vegas (waar de Eiffel toren in een kleinere versie nagebouwd is) voor ons avondeten is de ontstane rivier weer weggespoeld. Eenmaal bij het buffet in Paris Las Vegas besluiten we toch naar een ander hotel te lopen, want er staat een enorme rij. Aangezien we op tijd bij de hypnose show moeten zijn, willen we niet het risico lopen om te lang in de rij te gaan staan. We lopen verder naar het hotel Planet Hollywood, waar gelukkig een verwaarloosbare rij staat. Even later smikkelen we ook hier weer uitgebreid van al het lekkers dat het buffet te bieden heeft en begeven we ons mooi op tijd naar de hypnose show. Het theater van deze show is een heel stuk kleiner dan de show van gisteravond en ondanks dat we halverwege de zaal zitten hebben we heel goed zicht op het podium. Thomas en Nicol besluiten allebei om ons niet als vrijwilliger op te geven om onder hypnose gebracht te worden (we hebben dit beiden bij de eerder bezochte shows gedaan), maar lekker vanuit onze stoelen de show te bekijken. De show ontpopt zich tot een hilarische avond waarbij we allebei opnieuw gefascineerd raken en de vrijwilligers weer allerlei vermakelijke dingen zien doen. Na afloop van de show maken we opnieuw ons avondwandelingetje naar de camper, waarna we weer lekker gaan slapen.

Vrijdag 29 april.
We vertrekken vroeg richting Dead Valley National Park. Het park ligt in een 225 km lang dal, tussen steile, bijna kale berghellingen. Lang geleden lag hier een meer dat geleidelijk is verdampt waardoor de bodem nu bedekt is met zoutvlaktes, moddervlaktes met grote scheuren erin en glooiende zandduinen. Omdat wij Dead Valley alleen als doorstop langs onze route kunnen bezoeken kunnen we niet alle delen van het park bezoeken. Toch rijden we door een groot deel van het dal, om het visitor center te bezoeken. In de zomer kan het ongelofelijk heet worden in het park; overal staan ook borden met het advies de airco van de auto niet te gebruiken omdat er anders kans is op oververhitting van de motor. Op het moment dat wij in het park zijn is het rond de 30 graden. We rijden uiteindelijk highway 190 af richting het zuiden, waarbij we langs de grote, witte zand duinen komen. Hier parkeren we de camper om een stukje de duinen in te lopen. Het is toch nog wel warm zo tussen die hagelwitte duinen! We spotten nog een paar grote hagedissen en vervolgen dan onze weg uit het park. De highway die onze volgende bestemming Yosemite National Park aan de oostkant binnenkomt is helaas nog gesloten voor het seizoen, we moeten dus helemaal omrijden naar de zuidelijke ingang. Dit kost ons wel een aantal uur en het is een kleine tegenvaller, maar goed, dan hadden we maar iets beter ons huiswerk moeten doen. Uiteindelijk arriveren we in de avond bij een KOA campground die nog ongeveer een uurtje rijden van Yosemite verwijderd ligt. Prima resultaat dus, ondanks de omweg die we moesten nemen.

Zaterdag 30 april 2016
Zodra we Yosemite op een mooie zonnige morgen binnenrijden merken we dat het een zaterdag is: het is ontzettend mega gigantisch druk. Vooral in de vallei van Yosemite is het gewoon filerijden en is elke mogelijke parkeerplek langs de weg gevuld. Op elk kruispunt staan verkeersregelaars het verkeer te leiden en grote matrix borden geven aan dat alle parkeerplaatsen vol zijn. Even zijn we bang dat we het park weer moeten verlaten bij de andere uitgang, maar we besluiten een gokje te wagen en de allerlaatste grote parkeerplaats op te rijden; ondanks dat deze volgens het bord vol is. We speuren naar mensen die hun auto instappen in de hoop dat zij hun plekje verlaten en na een tijdje vinden we gelukkig een parkeerplek, hoera! Het is vandaag een redelijke temperatuur en het zonnetje schijnt lekker. Onderweg komen we met de camper al langs prachtige uitkijkpunten en zagen we lange, dunne sliertjes van watervallen de canyon binnenstromen (die natuurlijk van dichtbij niet zo dun meer waren). We besluiten namelijk eerst een trail te volgen die naar een van deze watervallen leidt. Zo zien we de met eigen ogen dat dat dunne sliertje toch een redelijke water val is. Het water spettert als een malle en we worden, als de wind even goed staat, getrakteerd op verfrissende druppeltjes water. We volgen het pad en spotten onderweg nog een hertje dat bij een beekje staat te drinken, waarna we doorlopen naar het visitors center. Hier vragen we wederom naar de beste plekjes om wildlife te spotten en met het advies op zak vertrekken we met de aanwezige pendelbus richting Mirror Lake trail. Dit meer geeft een prachtige weerspiegeling van de bergwanden er om heen en onderweg zouden we kans maken om beren te spotten. Helaas geen succes, wat betekent: geen beren. Het meer blijkt vandaag helaas ook niet zo spiegelend als de plaatjes ons beloven (er staat een windje), maar toch geeft het een fraai gezicht. Het is inmiddels tegen de avond en we moeten nog op zoek naar een camping. Alle campings die in het park zitten zijn helaas vol en we vragen bij een ranger station waar we kans maken op een plek om te overnachten. Hij adviseert ons om het park uit te gaan naar een camping die op een half uurtje rijden van de ingang vandaan ligt. Hier overnachten we om morgen weer op tijd te vertrekken richting Hedge Hedgy, het noordelijke deel van Yosemite om hier nog een wandeling te maken en dan verder te rijden naar San Francisco.



Zondag 1 mei 2016
Vandaag zijn we weer vroeg uit de veren om door te rijden. Na een uurtje gereden te hebben komen we aan bij Hedge Hedgy en blijkt onze camper te breed te zijn om dit park in te mogen, balen! De weg die naar het Hedge Hedgy lake loopt is namelijk ooit een route geweest waar treinen reden en is dus niet zo breed. De maximale breedte voor voertuigen is op acht foot vastgesteld en onze camper is tien foot breed. Wel krijgen we het advies om een korte hike te maken vanaf de ingang van het park, zodat we toch het meer kunnen zien (al is het dan van een afstandje). Deze trail loopt een heel stuk langs de weg, maar gaat later toch omhoog om op een top te eindigen waar we het meer kunnen zien. We hadden iets meer van deze hike verwacht, maar het was toch een mooi uitzicht uiteindelijk. Nu maar op weg naar San Francisco. We stoppen onderweg bij een supermarkt om hier even wat boodschappen te halen en om te checken of ze misschien gratis wifi hebben (dit hebben ze namelijk in veel supermarkten). Dit hadden ze inderdaad en dit hebben we even gebruikt om een camping te zoeken in San Francisco. Na een tijdje verschillende forums afgespeurd te hebben kwamen we tot de conclusies dat campings in San Francisco erg duur zijn. We kiezen er een die goede reviews heeft en volgens de posts op het forum ook erg mooi is en vanwaar je makkelijk met het openbaar vervoer naar het centrum toe kan. Hier reserveren we alvast een plekje voor een nacht, zodat we altijd nog iets anders kunnen zoeken. Tegen de tijd dat we aankomen op de camping is de receptie al dicht (al vanaf vijf uur…) en hangt er een verzameling foldertjes met onze naam erop klaar. We staan op plek 52 en na even op de plattegrond gekeken te hebben, komen we erachter dat we vanaf onze plek zeezicht hebben, dit is natuurlijk wel een reden voor de prijs :P. Maar het is erg mooi en alhoewel het een beetje mistig is boven de zee, hebben we toch een mooie zonsondergang tijdens het koken. Een minder puntje is dat er betaald moet worden voor de wifi, behalve bij de receptie, dus hier kunnen we niet zoveel mee opzoeken en ook ons blog niet posten (sorry, jullie zullen nog eventjes moeten wachten). Morgen maar vroeg opstaan om bij de receptie wat meer informatie in te gaan winnen, al kunnen we al best wel veel vinden in de foldertjes en het boekje van San Francisco dat we voor de reis al gekocht hebben.

Maandag 2 mei 2016
We zijn vandaag weer lekker gedoucht en zijn fris en fruitig aan de dag begonnen. We horen bij de receptie dat er een bus stopt aan de andere kant van de snelweg (die langs de camping loopt) en waar we met een loopbrug naartoe kunnen. Volgens de forums zijn we met een kwartiertje in het centrum met de metro. Dat deel klopt, alleen duurt het nog 35 minuten om met de bus vanaf de camping bij de metro te komen. Maar goed, we hebben zin om de stad te verkennen en kopen in de stad een muni pass waarmee we met al het openbaar vervoer in het centrum mee kunnen rijden (helaas niet de metro en de bus om weer terug naar de camping te gaan). Het eerste openbaar vervoer waar we gebruik van maken is natuurlijk de iconische cable car. San Francisco heeft vier lijnen met wagonnetjes die aan kabels over de steile straten van het centrum lopen. Deze nemen we helemaal tot aan de zee, bij de fisherman’s wharf. Het is inmiddels lunchtijd en we stoppen bij een crab stand om even wat gefrituurde delicatessen uit de zee te kopen. Het worden calamari en gefrituurde garnalen met friet erbij, erg lekker. Hierna lopen we de weg langs de verschillende pieren en komen al heel wat winkeltjes en restaurantjes tegen. We besluiten door te lopen en dat een andere keer te bekijken, want wij hebben al kaartjes voor de Alcatraz tour en onze tour begint om 13:30. Alcatraz is een klein eiland dat in de grote baai van San Francisco ligt. Van 1933 tot 1963 was hier een zwaar beveiligde federale gevangenis gevestigd met als beroemdste gevangene maffiabaas Al Capone. Voordat Alcatraz een gevangenis was zat er een militair fort en na de sluiting van de daarna gevestigde gevangenis is het eiland nog bezet geweest door native Americans: ofwel Indianen. We komen om iets na enen aan bij de ferry en kunnen nog niet aan boord. Er zit wel een winkeltje met Alcatraz spulletjes bij en na deze bekeken te hebben mogen we toch alvast in de rij gaan staan voor het boarden. We staan vrij vooraan en kunnen een mooi plaatsje op de boot uitkiezen (voor op het dek op de eerste verdieping) waar we een mooi uitzicht op het eiland en de Golden Gate bridge hebben. Eenmaal aangekomen op Alcatraz bekijken we een film over de geschiedenis van het eiland en lopen dan door om de audio tour te gaan doen. De award-winning audio tour loopt door de gevangenis: cel blokken, eetzaal, bibliotheek, prison yard en het kantoor van de warden (directeur). Sommige cellen zijn ingericht zoals ze er uit hebben gezien: een kleine toiletpot in de hoek, een klein bed met een flinterdun matrasje en een klein bureautje, dit alles op 9 bij 5 foot (ongeveer een kleine 3 meter bij ongeveer 1.50). Erg klein! En dan te bedenken dat de gevangenen het grootste gedeelte van de dag doorbrachten in deze kleine cellen zonder dat ze mochten praten: want geluid maken was verboden, zelfs fluisteren mocht niet. De audio tour bevat commentaar van ex-gevangenen en oud bewakers die ons allerlei ins en outs vertellen over de gang van zaken tijdens de hoogtijdagen van de gevangenis. Echt een ontzettend leuke tour! Alcatraz is tevens bekend van de ontsnappingspogingen, waarbij gezegd werd dat het onmogelijk was om uit het gebouw te ontsnappen, laat staan de zwemtocht naar de overkant van de baai door ijskoud water te overleven. De bekendste ontsnappingspoging (3 mannen zijn al dan niet ontsnapt) is verfilmd en er wordt gespeculeerd dat deze poging wellicht succesvol is geweest: lichamen zijn namelijk nooit gevonden. Deze ontsnappingspoging is verder behoorlijk indrukwekkend omdat de mannen zich met lepels door het cement van de muur heen hebben gewerkt (een proces van 6 maanden) en zo een schacht in konden klimmen en via het dak het gebouw hebben weten te verlaten. Als de audiotour afgelopen is besluiten we de volgende ferry terug te nemen naar San Francisco. Daar besluiten we het aquarium (Aquarium of the Bay) te bezoeken. Hier kun je onder grote glazen tunnels doorlopen terwijl de visjes (en enorme visjes) over je heen zwemmen. Er zitten onder andere haaien, bizar grote zeebaarzen en een octopus. Nicol weet door deze ervaring heel zeker dat ze niet tussen de visjes wil gaan duiken (als in, duiken met een duikpak en zo). Ze kreeg al de kriebels als zo’n mega vis over ons heen zwom. Thomas vond het uiteraard allemaal prachtig. 5 minuten voor sluitingstijd verlaten we het gebouw en wandelen we nog een stuk over de Fisherman’s Warf, waarna we bij pier 39 stoppen om naar de zeeleeuwen te kijken. Hier liggen er namelijk, dag in dag uit, gigantisch veel te chillen op een flink aantal vlotten aan het einde van de pier. Het is in de staat Californië namelijk verboden om als boot/schip (alles dat vaart) zeezoogdieren dichter dan 100 meter te benaderen. Zo is er langzaam een groepje chillende zeeleeuwen ontstaan en nu ligt er dus een enorme, herrie makende, stinkende maar hilarische groep zeeleeuwen. Die beesten zijn echt prachtig. Kruipen over elkaar heen alsof het niets is en brullen naar elkaar of sprietsen de ander helemaal onder als er een keer flink geniest wordt. Hierna zoeken we een restaurantje aan de pier (Pier Market, aanrader!), waar we als voorgerecht een vissoep (clam chowder) uit een zuurdesembrood (ook typerend voor San Francisco, het wordt werkelijk overal gemaakt, want het klimaat schijnt er erg goed voor te zijn) eten en als hoofdgerecht uiteraard allebei lekker een visje eten (zalm, garnalen en zwaardvis, jummie!). Daarna zoeken we een goede street car (geen cable car, maar een soort trolley bus met retro look) die ons naar de trein brengt. We moeten na onze 15 minuten durende treinreis helaas nog een klein uur op de bus wachten (ja jeetje, denk je in de grote stad te zijn met fantastisch openbaar vervoer…valt dus tegen). Al met al toch zeker een zeer geslaagde dag!

Dinsdag 3 mei
We nemen het openbaar vervoer richting de Golden Gate Bridge. We reizen tot aan Baker Beach, waar je een mooi uitzicht hebt op de brug. Het strand schijnt in de zomer erg druk te zijn, nu zijn er slechts een aantal mensen met de hond aan het wandelen. Het zicht op de brug is inderdaad mooi en we hebben geluk: de brug zit niet in de mist. We lopen het strand af zo ver als we kunnen, op een gegeven moment zit er een grote rotsformatie in de weg. We drinken wat water en eten een energiereep en lopen met een lange trap omhoog naar de weg die naar de brug leidt. Zo zien we de brug in de lengterichting en we besluiten (na uiteraard wat foto’s gemaakt te hebben) dat hij van de zijkant toch mooier en indrukwekkender is. We nemen een bus naar Postcard Row, een rijtje huizen in de Victoriaanse bouwstijl, typerend voor San Francisco en een geliefde omgeving voor toeristen om wat mooie foto’s te maken (voor ons dus ook). Hierna vervolgen we onze weg naar Chinatown, wat een hele verandering is ten opzichte van de rest van de stad. Overal zijn Chinezen te vinden en Chinese restaurantjes en winkeltjes en het is allemaal heel erg leuk! We stoppen om te eten bij een restaurant waar Nicol met haar ouders al een keer heeft gegeten en hebben een lekkere Chinese lunch, waarmee we onze buikjes weer vullen om de stad nog wat verder te verkennen. Onze reis vervolgt zich met weer een ritje in een cable car, voor een paar haltes maar, want we willen stoppen bij het cable car museum. Hier is het hele systeem van de cable car uitgebreid te bewonderen van een oude wagon tot aan het grijpersysteem waarmee de cable car zich vasthoudt aan de kabel om zo door de hele stad te roetsjen. Ook zien we het systeem wat nog steeds de kabels draaiende houdt, dit is erg indrukwekkend. Twaalf mega grote tandwielen in een slimme constructie draaien de vier kabels voor de vier cable car lijnen met nog veel meer kleinere tandwielen onder de straten door. Na een bezoekje aan de gift shop kunnen we niet anders dan weer op de cable car stappen en de bestuurder in de gaten houden, want die moet aardig wat werk verrichten om te zorgen dat de kabel met de juiste kracht vastgehouden wordt en op het goede moment losgelaten wordt. Hier is best veel kracht voor nodig, maar het gaat toch elke keer weer goed. We stoppen bij Lombard street om deze af te lopen en wat mooie foto’s te maken. Onderweg staan er een paar werknemers alle toeristen in goede banen te leiden. Er mag namelijk niet op het wegdek gelopen worden en beneden worden mensen aangespoord om door te lopen of niet te beginnen om de weg over te steken met zinnen als: “Stop, he doesn’t love you, he will run you over!” en “Hurry, she will stop for nobody”. Na dit avontuur lopen we nog even over de fisherman’s wharf en eindigen we bij een ander visrestaurant waar Nicol een pasta neemt en Thomas crab cakes (een soort riefkuukskes van krab, lekker!) en we de avond afsluiten met een lekker dessert. Na het eten gaan we terug naar de camper, want er staat morgen weer een ritje voor de boeg, namelijk naar Sequoia national park.

Woensdag 4 mei
We zijn weer vroeg opgestaan en hebben onze weg vervolgd op weg naar een paar hele grote bomen. We komen het park (na een ritje van ongeveer zes uur) binnen in het deel wat eigenlijk Kings canyon national park heet (dit is maar een klein deel van dat park, de rest ligt noordoostelijk van dit stukje). We krijgen ook een kaart van Kings canyon en Sequoia samen, dit geeft een goed overzicht hoe de parken ten opzichte van elkaar liggen. In Kings canyon bezoeken we onze eerste grote sequoia, namelijk General Grant. Hier aangekomen besef je pas echt goed hoe gigantisch deze bomen eigenlijk wel niet zijn. General Grant is namelijk de breedste boom ter wereld met een diameter van 40 feet, oftewel 12 meter. Hij is niet alleen breed, hij is met 268 feet (82 meter!!) ook nog eens gigantisch hoog. Het is echt een enorme boom, waar je je maar heel erg klein bij voelt. Even ter vergelijking (want hoogtes zijn natuurlijk altijd relatief), als Thomas naar de top van deze boom kijkt, is dat hetzelfde verschil in hoogte als wanneer een muis tegen Thomas op kijkt. Best wel een groot verschil dus, we zijn zeker onder de indruk van deze machtige bomen! Ook hebben deze bomen een interessante opbouw, waarbij de bast tot 30 inches (75 cm) dik kan worden. Deze bomen hebben een heel erg hoge concentratie tannine in hun hout wat ze tegen schimmels, insecten en andere ziekten beschermt. De dikke bast beschermt ze bovendien tegen de meeste bosbranden. Dit was vooral iets waar de eerste rangers aan moesten wennen, want om het park gezond te houden hebben ze lang bosbranden bestreden, maar toen bleek dat alleen andere bomen daar baat bij hadden. Er kwam een steeds dikkere brandbare laag op de grond te liggen waardoor bosbranden steeds heviger werden en er kwamen maar geen kleine sequoia’s bij. Nu weten we dat sequoia’s bosbranden nodig hebben om hun zaadjes los te laten en om de concurrentie (andere soorten bomen) te verbranden zodat er een vruchtbare laag en een open plek in het bos komt, waar kleine sequoia’s kunnen groeien. Alle grote sequoia’s hebben al veel bosbranden meegemaakt en hebben littekens van het vuur, ook deze kunnen heel erg groot zijn. Maar als sequoia’s op een gunstige plek staan met genoeg zonlicht, water en voedingsstoffen, dan kunnen ze zo gigantisch worden en ze kunnen ook meer dan 3000 jaar leven. General Grant wordt geschat zo’n 1700 jaar oud te zijn. Sequoia’s kunnen ook sterven en dit gebeurt meestal doordat ze zo hoog en groot worden, hun wortels gaan namelijk niet heel erg diep de grond in, maar juist ver naar de zijkanten. Als er veel regen is of er is een grote bosbrand die een kritiek punt van de wortels of de boom verbrandt, dan vallen ze gewoon om. Dit is de voornaamste reden waarom sequoia’s sterven. En zelfs als ze omvallen, duurt het heel erg lang voor ze vergaan. Er liggen dus ook heel erg veel grote sequoia’s omgevallen die er nog vrijwel hetzelfde uitzien als toen ze omvielen (soms wel meer dan honderd jaar geleden!). Na al deze informatie over sequoia’s te hebben gelezen en ons veelvuldig verbaast te hebben over hoe groot ze wel niet zijn, zijn we toch een beetje moe geworden en gaan we naar camping Azalea in het park toe om wat eten te koken (pilaf vanavond) en een avondje rustig te lezen en aan het blog te werken.

Donderdag 5 mei
Vandaag slapen we voor de verandering een keer lekker uit en worden wakker op een bewolkte dag met mist in Kings canyon. Vandaag rijden we echt naar Sequoia national park, maar niet zonder een stop te maken bij de big stump trail. De trail leidt ons door een bos met steeds weer een paar sequoia’s langs het pad. Het bos en de sequoia’s zien er echt prachtig en mystical uit met de mist. Op sommige plekken zijn grote open plekken waar we de overkant niet van kunnen zien en we lopen hier ook alleen, dus het is heel vredig en sereen tussen de bomen en de mist. Het pad leidt ons verder naar de open plek waar de big stump staat. Hier hebben mensen (voordat het een beschermd gebied is geworden) nog best veel sequoia’s omgehakt. Dit is een heel werk met bijlen en misschien iets van een zaag en dat blijkt ook wel bij het bordje van de big stump, waarop staat dat er twee mannen dertien dagen bezig zijn geweest om deze sequoia neer te halen (wij snappen niet waarom je er überhaupt aan zou beginnen). De big stump is een meter of acht in diameter en heeft een uniek verhaal. Deze boom is namelijk beroemd. Het Amerikaanse museum van Natuurlijke Geschiedenis wilde in 1891 een dwarsdoorsnede van een gigantische sequoia om te laten zien aan het publiek (wat toen niet geloofde dat zulke grote bomen bestonden, dat zou toch ook absurd zijn, zo’n grote boom!). Deze boom was 91,4 meter hoog met een omtrek van 27,7 meter en heeft mensen laten inzien dat zulke grote bomen echt bestaan en dat ze beschermd zouden moeten worden. De dwarsdoorsnede is nog steeds te zien in het museum in New York. We vervolgen onze weg naar de beroemdste sequoia van allemaal, de General Sherman tree. De weg is een hele mooie kronkelweg door de bergen, met schijnbaar heel erg mooi uitzicht dat wij helaas hebben moeten missen door de mist. Na een uurtje rijden komen we bij de trail naar de General Sherman tree aan en zien onderweg weer erg veel grote bomen. Maar er bestaat geen grotere boom dan de General Sherman tree. Er bestaan hogere bomen, dikkere bomen en oudere bomen, maar deze boom heeft de grootste inhoud aan levend hout. Deze boom heeft namelijk een diameter van elf meter en is bijna negentig meter hoog. Hij leeft en groeit nog steeds en produceert jaarlijks genoeg nieuw hout om een normale boom van twintig meter hoog te produceren. De top is al dood, dus hij wordt niet meer langer, alleen nog maar breder. Een zeer indrukwekkend gezicht! Na deze trail rijden we nog een stukje over de weg naar nog wat plekken met meerdere sequoia’s en dan begint het een beetje te regenen. Het is ook al tegen het eind van de middag dus we rijden door naar een camping in Potwisha om daar de nacht door te brengen (het zou vanavond ook nog kunnen gaan onweren volgens de weersvoorspelling in het visitor center en dat heeft het inderdaad nog gedaan). Morgen vertrekken we richting Los Angeles!