Albuquerque, El Paso, Austin, New Orleans

Zondag 15 mei
Vandaag staat weer een kilometervreten dagje voor de boeg. We rijden naar het zuiden, richting Albuquerque. Eerst rijden we nog door het plaatsje Durango op aanraden van een van de Navajo stamleden waar we eerder een praatje mee gemaakt hebben bij het Four Corners Monument. Het zou volgens hem een leuk stadje met een gezellig centrum moeten zijn. We doen er wat boodschapjes en lopen door het centrum. Dit stadje ligt natuurlijk in Colorado, dus Thomas wil nog even wat lekker bier inkopen waarvan hij weet dat het erg lekker is. Toevallig is er vandaag een soort food festival, de straten staan vol met leuke kraampjes en muziekpodia. We lopen de straat af en kijken om ons heen onderweg naar de boekenwinkel waar we graag naartoe willen. Nicol heeft namelijk haar boek uitgelezen en begint zich te vervelen tijdens het rijden. Thomas vindt ook nog een interessant boek en we besluiten voor ieder een boek te kopen. Nadat we dit rondje te hebben gemaakt pakken we onze camper weer om koers te zetten naar Albuquerque, New Mexico. Zoals gezegd: kilometers vreten en tegen de avond arriveren we op een KOA camping even ten noorden van Albuquerque om de volgende dag weer verder naar het zuiden te rijden.

Maandag 16 mei
Vandaag is de eindbestemming El Paso, New Mexico, een stad die precies op de grens met Mexico ligt. Net als gisteren geldt ook vandaag: kilometers vreten. Deze dagen is het vooral veel rijden, omdat we in New Mexico en Texas niet zulke grote bezienswaardigheden gepland hebben als de vorige staten. Het is vooral doortrekken naar Louisiana en uiteindelijk Florida, waar we nog genoeg leuke dingen gaan doen. Toch staat er vandaag nog een hele mooie tussenstop op de planning, namelijk White Sands National Monument. Lang geleden was hier een zee, die zich uiteindelijk terugtrok om zo vele lagen gips achter te laten. Over een periode van duizenden jaren hebben de wind en de zon ervoor gezorgd dat het water van het gips gescheiden werd en zo werden een soort kristallen (van het gips) gevormd. Weer een proces van jaren en jaren van wind en water brak deze kristallen in steeds kleiner stukjes totdat het zand was. Wit zand. We beklimmen de duinen en zijn blij met onze zonnebrillen, want het is oogverblindend wit. Maar wat is het een prachtig gezicht! We gaan nog op zoek naar een eenzame yucca tussen de duinen (dit geeft namelijk heel erg mooie foto’s) en vinden deze na een korte wandeling ook. Na deze mooie tussenstop rijden we verder richting El Paso. Hier komen we eind van de middag aan, waarna we meteen doorrijden naar een goed aangeprezen Mexicaans restaurant (de buurt en het restaurant van de buitenkant zagen er niet al te fraai uit, maar het eten was heel erg goed). De naam van het restaurant was L & J Café, er gaan vooral veel locals eten, wat voor een leuke sfeer zorgt. Hier hebben we heerlijk gegeten! Vooraf tostada’s met een lekker pittige dip. Als hoofdgerechten een mexicaanse combinatie en een pittige stoofschotel. Achteraf nog een tres leches (cake met melk op drie manieren erin verwerkt) en zo was ons diner compleet.

Dinsdag 17 mei
We zetten vandaag koers richting Austin, Texas. Dit is echter te ver om in één dag te doen, dus we zullen niet verder rijden dan Junction, een klein plaatsje op nog ongeveer 3.5 uur rijden voor Austin. Het begint onderweg steeds grijzer en somberder te worden en we belanden in de ene na de andere regenbui. Dat is verder niet erg, we zitten lekker droog in onze camper. Dan zien we steeds meer bliksemschichten om ons heen en begint het hard te waaien en te regenen. We zitten in een dikke onweersbui. Onze tank is bijna leeg en we stoppen bij een tankstation voor benzine en een plaspauze. Daar begint het zowaar nog harder te waaien en alles wat los zit vliegt alle kanten op, deksels van prullenbakken, losse legen dozen die buiten staan, rommel, alles. Als Nicol binnen is om naar het toilet te gaan valt de stroom uit. Pikke donker. Ook de pomp doet het niet meer. Oke, dit wordt steeds serieuzer! Snel schiet de stroom ook weer aan, maar het is duidelijk dat we niet in een gewone onweersbui zitten. We zetten de pomp weer aan, vullen onze tank en rijden dan heel voorzichtig verder. Eenmaal op de snelweg wordt het zicht steeds slechter: het regent echt ongelooflijk hard. Inmiddels weten we dat we in een zware storm zitten (op Thomas’ Amerikaanse telefoon kunnen we op internet om het weerbericht op te zoeken). We kunnen niets anders doen dan rustig en voorzichtig verder te rijden, het is nog zo’n 30 mijl tot de camping in Junction. Er rijden nog genoeg andere auto’s op de weg om ons gerust te stellen dat het kan: doorrijden. Met onze alarmlichten aan (net zoals de andere weggebruikers, anders zie je elkaar niet erg goed) rijden we over de snelweg. Langzaam maar zeker wordt het rustiger en we zien steeds meer. Uiteindelijk zijn we de storm voor en arriveren we op onze camping. De eigenaar van de camping vertelt ons dat de storm ook hier over de camping zal razen, dus we gaan lekker binnen zitten. Na een tijdje begint het inderdaad weer van voren af aan, mega harde regen en onweer. Voor zover mogelijk lijkt het zelfs nog harder te regenen en onweren. Grote modderstromen vinden hun weg over de camping terwijl de bliksem bijna constant de hemel verlicht. Het gaat er ongelooflijk hard op los, we hebben allebei nog nooit zoiets meegemaakt. Weer zit er niets anders op dan afwachten en tegen het einde van de avond neemt de storm steeds meer af.

Woensdag 18 mei
De volgende ochtend zien we de ravage op de camping. Veel takken zijn van de bomen gewaaid en de modderstromen hebben heel veel zand en grind van de camping weggespoeld. Werknemers zijn al vroeg bezig om met machines opnieuw zand en grind te verdelen over de paden en camperplaatsen en de afgewaaide takken op te ruimen. We horen van de eigenaresse dat we nog geluk gehad hebben, omdat het vijftien mijl verderop nog harder tekeer ging. Hier zijn zelfs van die mega trailers omgewaaid! Bij ons staag gelukkig alles nog netjes overeind, alleen redelijk veel modder. Wij vertrekken vandaag rustig richting Austin. Het ritje is niet zo lang en we bekijken een stuk van het centrum van Austin om uiteindelijk naar een camping zo’n 45 minuten van het centrum te rijden. De camping ligt vlakbij een groot meer waar veel aan watersport wordt gedaan. Het is inmiddels duidelijk dat we in een stuk minder camper-toeristisch gebied zitten. Wij zijn de enige Cruise America camper op de hele camping, waar we voorheen op campings altijd wel wat mede huurders tegen kwamen. De camping waar we nu staan staat vol met ontzettend grote RV’s en trailers (caravan’s) die hier voor een langere tijd staan. Het is echt bizar hoe enorm sommige campers zijn. We zijn dit soort formaten al eerder tegen gekomen, maar nu voelen we ons toch wel erg klein als enigen tussen al die reuzen.

Donderdag 19 mei
We gaan vandaag nog wat meer van Austin zien en reizen met het openbaar vervoer door het centrum. Voor de lunch besluiten we ons te wagen aan het beroemdste BBQ restaurant van Texas, zo niet de US, zo niet de wereld. Dit restaurant heet Franklin BBQ en is opgericht in 2009 in een trailer. Ze werden al snel opgemerkt door de zeer hoge kwaliteit brisket die ze maken. Dit is rundvlees waar ze een bereidingstijd van zestien uur voor aanhouden, zo wordt het heel erg zacht en smaakvol. Na het succes in de trailer zijn ze toch maar een bbq restaurant begonnen, waar je nu op drukke dagen soms tot wel vier uur in de rij staat om iets te eten te bemachtigen. In weekenden begint de rij zich om vier uur ’s ochtends al te vormen, vandaag is hij om half zes begonnen! En dat terwijl het pas om elf uur open gaat! Wij komen om kwart over twaalf aan, waarbij we vrij snel te horen krijgen dat het hard gaat met het eten en we misschien niet zoveel kunnen krijgen. Er kan nog geen zekerheid geboden worden, dus we besluiten nog te wachten. De berichten worden steeds hoopvoller en na ongeveer een uur en een kwartier gewacht te hebben staan we bij de balie. De pulled pork en beef ribs zijn ondertussen uitverkocht, maar er is nog brisket wat we kunnen bestellen. We besluiten een pond brisket te kopen, vier plakken gegrilde kalkoen en twee bbq-worstjes (waarvan we er uiteindelijk vier kregen voor dezelfde prijs). Nu is het natuurlijk tijd om te testen of het het wachten en alle drukte waard is. De worstjes zijn op zich lekker, niet zo heel erg speciaal. De kalkoen is erg lekker mals en sappig. Maar nu komt het natuurlijk, de wereldberoemde brisket… Deze is echt ongelooflijk lekker! Als we weer een keer teruggaan naar Austin, kopen we meteen vier pond (of nog meer, zo lekker is hij!). Nicol houdt normaal niet zo van stukjes vet in het vlees, maar is met de brisket helemaal verbaasd. Ze blijft maar zeggen dat dat echt de lekkerste stukjes van het hele vlees zijn! En hier zijn we het unaniem over eens, het smelt op de tong en smaakt fantastisch. Deze brisket verdient alle lof die het online krijgt en is het wachten meer dan waard. (Het wordt hier ook toegestaan, en aangemoedigd, om je campingstoeltjes en bier mee te nemen voor in de rij). Iedereen die naar Austin gaat en de tijd heeft, zou dit zeker moeten bezoeken! Briljant lekker! Uiteraard was de hoeveelheid die we gekocht hadden veel te veel voor ons tweeën, maar hier hebben we ’s avonds nog van genoten en zelfs nog wat brisket overgehouden voor een andere keer op een stukje brood.

Vrijdag 20 mei
Vandaag rijden we de 3,5 uur die we nodig hebben om vanuit Austin in Houston te komen. We hebben om een uur een afspraak gemaakt bij de Ford garage. We hebben namelijk al zo veel kilometers gereden dat olie ververst moet worden (rond elke 6000 mijl / 9600 km). Na een hoop drukte op de wegen om Houston in te komen (het is een grote, drukke stad) komen we om kwart voor een aan bij de garage. Hier wordt onze camper meegenomen (triest moment, Nicol vond het wel even spannend om hem uit handen te geven) en de garage ingereden. Er is maar een lift die het aankan om onze camper op te tillen, dus we zijn hier anderhalf uur zoet mee. Gelukkig is er goede, gratis Wi-Fi in de garage aanwezig en kunnen we onszelf zelfs nog trakteren op een Häagen-Dazs ijsje, waardoor het wachten minder lang duurt. We zijn toch wel weer blij als we onze camper terug krijgen en rijden door naar een camping die vlak naast de snelweg, midden in Houston ligt. Deze camping heeft een mooi zwembad waar we voor de eerste keer deze vakantie gaan zwemmen en zonnen. Het is er ook goed weer voor, mooie blauwe lucht met een temperatuur van rond de 30 graden. Hier brengen we lekker een uurtje of twee door, totdat het tijd wordt om maar eens iets te gaan koken. Het wordt een panpizza, waar het deeg eerst nog voor moet rijzen (drie kwartier). In die drie kwartier gaat Thomas ook nog iets voor de eerste keer tijdens deze reis doen, namelijk vissen. Er is op deze camping een groot meer (we hebben zelfs een plekje aan het meer met onze camper) waar gevist mag worden zonder vergunning. Thomas haalt al zijn spullen tevoorschijn en begint te vissen. Er is nog ongeveer een half uurtje om echt te vissen, maar dat mag de pret niet drukken. Uiteindelijk vangt Thomas twee Crappies, een soort baars. Ze zijn vrij klein, maar toch leuk om te vangen. De vijver is catch-and-release, dus ze zwemmen weer vrij rond (niet dat ze de moeite waard waren om op te eten). Hierna eten we onze pizza onder het genot van een biertje en gaan we lekker naar bed.

Zaterdag 21 mei
We vertrekken richting New Orleans vandaag. Als we weg rijden van de camping brand er opeens een lampje in het dashboard dat niet zou moeten branden: de bandenspanning is niet goed. Sjippies, dan maar weer terug naar de Ford garage. We zien zelf niks aan de banden, maar willen het toch even na laten kijken. Dat grapje duurt helaas erg lang, we zitten weer vrolijk 2 uur in de wachtruimte. Uiteindelijk bleek er niks aan de hand, alles is nagekeken en gereset: we kunnen de weg weer op. Ons schema is een beetje in de war door dit voorval, dus we besluiten om de stoppen voor een overnachting in Baton Rouge, Louisiana. Zo hebben we morgen rustig de tijd om de route langs de oude (veelal) suikerplantages te maken tussen Baton Rouge en New Orleans, wat eigenlijk voor vandaag op de planning stond.

Zondag 22 mei
Veel van de mooiste plantagehuizen uit de periode vóór de Civil War (1861-1865) waarin de katoenteelt en suikerteelt veel rijkdom bracht, zijn bewaard gebleven. Dit is de periode van de slavernij, dus niet zo’n fraai stukje Amerikaanse geschiedenis. Onze route brengt ons langs 4 van deze plantagehuizen. Als eerst stoppen we bij Houmas House Plantation, een oude suikerrietplantage. Het is een mooie statige villa met grote witte zuilen. We moeten entree betalen om het huis en het land eromheen te betreden, dit doen we echter niet omdat we maar één plantagehuis op die manier willen bezoeken. We rijden verder naar Oak Alley Plantation. Deze eveneens oude suikerrietplantage staat langs de oever van de Mississippi en dankt zijn naam aan de laan met 28 enorme, 300 jaar oude “live oaks” (altijdgroene eiken). Op het terrein zijn oude slavenhutjes nagebouwd en bordjes leren ons over het leven van de slaven. Erg indrukwekkend! Het huis, waar de eigenaar van de plantage woonde, is met een guided tour te bezichtigen. Het is een mooie villa met eveneens hoge, witte zuilen. Het is toch een minder mooi idee als je weet dat hier 224 slaven hebben gewerkt, onder zeer zware omstandigheden, dus dit neemt wat van de “schoonheid” weg. Ook is het landgoed over de jaren heen in bezit geweest van veel verschillende eigenaren. Zij hebben dingen aangepast in het huis, waardoor het niet meer in de staat is zoals het was tijdens de slavernij. De eikenlaan voor het huis is echter ontzettend prachtig, wat een gigantisch mooie bomen. Na onze tour over Oak Alley rijden we verder naar nog twee plantagehuizen. Hier stoppen we alleen voor een korte indruk, waarna we verder rijden naar New Orleans. We staan op een camping waarvandaan we met een bus naar de bekende French Quarter kunnen. We verkennen dit Franse hart van het centrum te voet, waarbij we op elke hoek van de straat jazz bandjes/spelers tegenkomen. De jazzmuziek kent zijn oorsprong is deze stad en dat is te merken aan deze vele straatmuzikanten en cafés en barretjes waar live muziek gespeeld wordt. De hele wijk doet lekker Frans aan, alle straten zijn in het Frans en de gebouwen zijn in Franse stijl. We zoeken een leuk restaurantje uit, uiteraard met live jazz muziek en als het eenmaal donker is maken we een rondje over Bourbon Street. Dit is duidelijk dé uitgaansstraat van de wijk. De, niet zo jazzy, muziek knalt je om de oren en de gekste types lopen over straat (ooit een aantal half naakte dames een platte kar met bizarre voorwerpen en teksten zigzaggend over straat zien trekken (carnaval niet meegerekend)?). Uiteindelijk maken we nog een wandelingetje langs de Mississippi waarna we de bus weer naar onze camping nemen.

Maandag 23 mei
Vanuit New Orleans vertrekken we richting Crystal River, Florida. Dit is te ver rijden om in één dag te doen, dus we besluiten we om een tussenstop te maken in Milton, Florida. We slapen eerst lekker uit en rijden dan naar de dichtstbijzijnde Walmart om nog even wat boodschappen in te slaan. Het is namelijk maar drie uurtjes rijden naar de camping (ook een KOA camping) in Milton. Als we hier aankomen, blijkt de wifi goed genoeg te zijn om een aflevering Game of Thrones te kijken (Jeeej!!) en na deze aflevering gaan we aan de slag om een pizza te maken. Dit keer een pizza van de BBQ, die groter is dan de panpizza’s en deze was uiteraard erg lekker!

Dinsdag 24 mei
Op de camping waar we staan zat een complimentary continental breakfast bij de prijs inbegrepen, dit is de eerste keer dat we dat hebben gehad, we vonden het ook een verrassing dat je op een camping een ontbijt erbij krijgt. Maar goed, het zit bij de prijs inbegrepen, dus we maken er maar gebruik van. We komen binnen en er staat een vrouw bagels en wafels in de broodrooster te roosteren, er is jam enzo en er staan bakjes met cereal klaar. Verder nog koffie, thee en jus d’orange, dus best een redelijk ontbijt. We nemen allebei waar we zin in hebben en gaan terug naar de camper. Vandaag rijden we het laatste stuk richting Crystal River. Het is nog een flink eind rijden en tegen het avondeten komen we aan op het Crystal Isles RV resort. Hier maken we nog een wandeling over de camping naar de rivier die ernaast stroomt en om het meer heen op de camping en gaan dan vroeg naar bed, want morgenochtend vroeg is het tijd voor de manatee tour!

Woensdag 25 mei
Om 05:00 gaat de wekker, want om 06:00 moeten we bij de River Ventures zijn, het bedrijf dat de manatee tours uitvoert. Lekker vroeg, zodat we de meeste kans maken om manatees (dit zijn trouwens zeekoeien) te zien. Het gebied rond Crystal River staat bekend om zijn grote populatie manatees die hier leven. Het water is er het hele jaar dezelfde temperatuur, namelijk 22 graden Celsius. Dit vinden de manatees erg fijn! In de winter kan het in omringende wateren (de Golf van Mexico) namelijk erg koud worden en dat vinden ze dan weer minder fijn. ‘s Winters leven er duizenden manatees in Crystal River en in de zomer blijft er een paar dozijn achter. Dit zijn voornamelijk de moeders met hun jongen, die nog te klein zijn om te migreren. ’s Ochtends is het water in de bronnen warmer dan het omringende water en de rivieren zijn dan nog rustig qua bootjes en dan maak je de grootste kans om ze te zien. We krijgen bij River Ventures eerst een instructievideo te zien met daarin uitleg over hoe we ons moeten gedragen in het water. We krijgen een wetsuit aan en daarna met een busje naar de boot gebracht. Onze kapitein Rhonda en waterguide Tanner geven ons nog wat instructies en we krijgen allemaal een floating tube (zo’n lange foam buis in knalkleurtjes waar je mee kunt drijven, zie je vaak in zwembaden weet je wel) en een snorkel. Dan gaan we het water in, want al snel heeft Rhonda een aantal manatees gespot. Nicol vind het erg spannend, want die beesten zijn echt, ontzettend, enorm, gigantisch groot (zo’n vier meter lang en anderhalve meter breed (als het niet meer is, het zijn ook dikkies)). Door de duikbril lijkt het alsof ze nog groter en nog dichterbij zijn. Als Nicol haar eerste manatee ziet schrikt ze zich dan ook een hoedje. Wat een beest! En dan zag ze alleen nog maar de rug. Het water is redelijk troebel, dus het zicht is ook wat beperkt. We mogen niet zwemmen, maar moeten een zogenaamde “deadmans float” doen. Gewoon, stil hangen op je floating tube. Niet zwemen met je benen, maar met je armen. Elke beweging zo rustig mogelijk doen en niet praten, allemaal om de manatees niet af te schrikken. Nou, deadmans floating is pretty scary als je zelf ook scared bent. Als er dan opeens een huge ass manatee vlak onder je zit is het helemaal schrikken. Dan rustig blijven is ook lastig, maar het lukt. Even later komt er tijdens het zwemmen onverwachts een manatee langs Nicol’s hand op gezwommen. Dat is pas scary, opeens zo’n beest voelen! Nicol vind het na deze ervaring mooi geweest en besluit terug naar de boot te zwemmen. Ze weet dat de manatees ontzettend vriendelijk zijn, geen voortanden hebben en complete gentle giants zijn die niks doen, alleen maar erg nieuwsgierig zijn en menselijk contact erg leuk vinden, maar om ze van zo dichtbij te zien is toch net iets te veel van het goede wat haar betreft (nogmaals, ze zijn echt GIGANTISCH. Check de foto’s). Thomas vind het allemaal prachtig en zwemt vrolijk verder. Na een tijdje met de manatees (stuk of vijf, met een baby) gezwommen te hebben wordt er besloten om iets dichter naar de warme bronnen te verhuizen, want hier is het water helderder. Ook hier vinden we weer verscheidene manatees, waaronder een moeder met een jong dat al een jaar oud is en die graag met ons komt spelen. Dit jong was heel erg nieuwsgierig en komt op alle snorkelaars af, hij kwam zelfs Thomas een kusje geven. Het jong blijft met de snorkelaars spelen en onder ze door zwemmen, tussen hun benen boven komen om adem te halen en geeft zelfs Tanner een voetmassage (dit hebben we op film, maar kunnen we niet uploaden). Nicol maakt heel veel mooie foto’s van bovenaf op de boot, want ook vanaf de boot zijn ze goed zichtbaar in dit heldere water. Zo hebben we foto’s van Thomas met het jong heel dicht bij hem en zelfs nog iets specialers. Op een gegeven moment kwam er namelijk nog een moeder met een heel klein jong aan, recht naast de boot, en het jong begon daar te zogen (check de foto’s! Ze zijn echt heel erg cute!). Na het voorrecht te hebben gehad om zo dicht bij deze magnifieke dieren te mogen zwemmen en ze te kunnen fotograferen en filmen zit onze tour erop en gaan we terug naar de haven. Daar trekken we ons wetsuit weer uit, dit was makkelijker voor Nicol, want die was al een heel eind opgedroogd, bij Thomas bleef het wetsuit goed plakken doordat het nog nat was. Na dit avontuur rijden we terug naar de camping om even te douchen en daarna door naar een camping in Orlando, die dicht bij Disney World ligt. Hier schrijven we verder aan het blog en bekijken alle foto’s van vanochtend. We hebben deze hele reis nog geen steak gegeten, dus het is tijd om naar het Longhorn Steakhouse te gaan. Thomas was hier al een keer geweest en zei dat het lekker was. Nou, dat was het zeker! En nadat we beiden een goede grote steak hebben verorberd, hebben we nog net genoeg plek om een toetje te delen. En niet zomaar een toetje, nee, een molten lava chocolate cake. Zo’n cake (die ook erg groot was, was ons beiden niet in ons eentje gelukt om op te eten) met gesmolten chocola in het midden. Ook nog met vanille-ijs erbij en ons etentje was compleet. Hierna zijn we rustig naar de camping gereden en naar bed gegaan. Morgen op naar Disney World.